सांसद्हरूलाई प्रश्न

 

हे हे सांसद हो गरीव जनता झुक्याइ ढाँट्छौ किन ?
मागी भोट जितेपछि प्रभु बनी सर्लक्क छाड्छौ किन ?
ज्यादै धूर्त चरो तिमी नकचरो यो देश भाँड्छौ किन,
भ्रष्टाचार अचार भुल्न नसकी त्यो र्याल काढ्छौ किन ?

मन्त्री जङ्गलको बनेपछि स्वयं आरक्ष फाँड्छौ किन ?
कुम्ल्याई बनको अकूत धन यी निर्दोष डाँड्छौ किन ?
आफैं रक्षक हौ भने स्वजनको नै शीर काट्छौ किन ?
बाचाबन्धन अस्तिको सब भूली त्यो थूक चाट्छौ किन ?

भन्छौ शान्ति म दिन्छु मात्र मुखले क्षेप्यास्त्र हान्छौ किन ?
खोटो द्रव्य मुठ्याउदै बस परी यो देश खान्छौ किन ?
मद्योन्मत्त र स्वार्थका बस परी अस्तित्व गाड्छौ किन ?
यो नेपाल बपौति हैन टुकुरा पारेर बाँड्छौ किन ?

नेपाली पहिचान अर्थ नबुझी यो झेल खेल्छौ किन ?
त्यागी वस्त्र घरेलु झट्ट परदेशी वस्त्र फेर्छौ किन ?
हाम्रो देश सखाप पार्न सबले इच्छा गर्या हो ? भन
साच्चै नै यदि हो भने अब छिटै जल्नेछ है जीवन ।।

 

प्यारो थियो सुन्दर बाल्यकाल ।

 

इलाम मेरो घर तोरिबारी,

सुरम्य चारैतिर बाँसघारी ।

(घेरेर बस्छन् जहिल्यै पहाड,)

वसन्तमा कोकिलको कमाल,

प्यारो थियो सुन्दर बाल्यकाल ।

म भन्दथें छैन पिता समान-

बलिष्ठ अग्लो र सुरो जवान ।

आएन कैल्यै झुट, छद्म जाल,

प्यारो थियो सुन्दर बाल्यकाल ।

गुच्चा तथा डन्डिबियो र घ्वाइँ

खेल्थ्यें सुरेली म खुबै रमाई ।

पठाउँथ्यो शीतलता हिमाल,

प्यारो थियो सुन्दर बाल्यकाल ।

लाग्थ्यो मलाई सम लोष्ठ-स्वर्ण,

हुन्थें म आना जतिमा प्रसन्न ।

कुडिन्नथ्यो यो मन-सत्तिसाल,

प्यारो थियो सुन्दर बाल्यकाल ।

रुन्थें म, तत्काल खितित्त हाँस्थें,

टाँकी तथा गोगन घाँस छ्याँस्थें ।

खान्थें मीठो ओलन, भात-दाल,

प्यारो थियो सुन्दर बाल्यकाल ।

म बाल-नेता, तर स्वार्थ लेश,

एकै थियो बाहिर-भित्र वेश ।

संझन्छु, यो चित्त थियो विशाल,

प्यारो थियो सुन्दर बाल्यकाल ।

 

Advertisements

विश्वका सामु नेपाली सर्वाङ्ग नाङ्गियौं सब

 

हाम्रा सांसद नेपाली नामका मात्र छन् तर,

यता हैन उतै उन्का आफ्नै छन् जन्मका घर ।

यताका पनि छन् केही तर ती मद्यका भर,

परेर ध्वस्त पार्दैछन् डढाई पितृको घर ।

बनाउँछौं भनी देश जनता मात्र ठग्दछन्,

सौताका रिसले आफ्नै पोइको काख हग्दछन् ।

उनी वानर हुन् भन्ने नबुझेर दियौं मत,

आफ्नै कुर्सीहरू भाँची फ्याँक्ता पो चिनिए स्वतः ।

संविधान बने भाँडभैलो गर्न नपाइने,

अराजक भई कुर्सी पनि भाँच्न नपाइने ।

सभासद भई भत्ता कुल्याउन नपाइने,

देश टुक्याउने झेल खेल खेल्न नपाइने,

हुनाले जे गरे ठीक भन्नु मात्र रह्यो अब,

विश्वका सामु नेपाली सर्वाङ्ग नाङ्गियौं सब ।

२०२७।१०।०८

विश्वका सामु नेपाली सर्वाङ्ग नाङ्गियौं सब

विश्वका सामु नेपाली सर्वाङ्ग नाङ्गियौं सब

हाम्रा सांसद नेपाली नामका मात्र छन् तर,

यता हैन उतै उन्का आफ्नै छन् जन्मका घर ।

यताका पनि छन् केही तर ती मद्यका भर,

परेर ध्वस्त पार्दैछन् डढाई पितृको घर ।

बनाउँछौं भनी देश जनता मात्र ठग्दछन्,

सौताका रिसले आफ्नै पोइको काख हग्दछन् ।

उनी वानर हुन् भन्ने नबुझेर दियौं मत,

आफ्नै कुर्सीहरू भाँची फ्याँक्ता पो चिनिए स्वतः ।

संविधान बने भाँडभैलो गर्न नपाइने,

अराजक भई कुर्सी पनि भाँच्न नपाइने ।

सभासद भई भत्ता कुल्याउन नपाइने,

देश टुक्र्याउने झेल खेल खेल्न नपाइने,

हुनाले जे गरे ठीक भन्नु मात्र रह्यो अब,

विश्वका सामु नेपाली सर्वाङ्ग नाङ्गियौं सब ।

आमा

गर्भागारै बिच म थुनिदा प्रेमले नै बचायौ,
भित्री आँखा मसँग नहुँदाखेरि प्रज्ञा दिलायौ ।
आफ्नो कष्ट प्रकट नगरी दुख जम्मै लुकायौ।
आमा तिम्रो ऋण म कसरी आज चुक्ता गराऊँ ।।

माता तिम्रो प्रसव क्षणमा होस केही थिएन,
बेहोसैमा अतिशय दियौ प्रेम बढ्दै गएँ म ।
ख्वायौ पीयूष र त यसरी आज यत्रो भएँ म,
आमा तिम्रो ऋण छ कसरी आज चुक्ता गरू हँ ? ।।

तिर्खा भोक प्रभृतिसँग ता कत्ति वास्ता थिएन,
नानी बाबूतिर मन गयो अन्त काहीँ गएन ।
आफ्नो स्वास्थ्य प्रतिदिन गिराई गयौ स्नेह दाता।
इच्छा गर्छौं उऋण हुनमा शक्ति देऊ न माता ।।

तिम्रो वक्षस्थल सम कुनै स्थान पाइन्न हेर,
मैले पारेँ हरबखत नै गन्ध दुर्गन्ध धेर ।
मेरो यस्तो पशुसम क्रिया मुस्कुराई सपार्यौ
आमा तिम्रो गहन महिमा कामले नै बतायो ।।

रक्षा गर्थ्यौ प्रतिपल त्यसैले तिमी दुर्गत्राता,
शिक्षा दिन्थ्यौ अविरल त्यसैले तिमी बुद्धिदाता ।
कामक्रोध व्यय गरिदिनाले तिमी विश्व छाता,
इच्छा गछौँ उऋण हुनमा शक्ति देऊ न माता ।।

मन्त्री बन्नू भनिकन सधैं हात राख्थ्यौ शिरैमा,
सेवा गर्नू जन र जननी भन्दथ्यौ नित्य आमा ।
तिम्रो आशिष् पनि सफल भो आज मन्त्री भएँ म
बिर्सी सारा जन र जननी, मात्र स्वार्थी भएँ म ।

आधा आकाश अब नबनी पूर्ण आकाश होऊ,
माहाकाली बनिकन अब स्थूल आकार लेऊ ।
पाऊ अर्को यदि मन भए राम झैं पुत्र पाऊ,
आमा बिन्ती अधमर कुनै भ्रष्ट नेता नपाऊ ।।

स्वार्थी दम्भी तनुज भनिने त्याग गन्ती गरेर
आमा खाने कुपुत जति छन् नास सर्पी बनेर ।
लाटा सोझा जन सब चिनी काखमा राखिदेऊ,
आमा पुज्ने सपुत शिरमा हात लौ राखिदेऊ

०००

म र मेरो दैनिकी

अति भाग्य विहीन भएर पनि,
जतिदुःख र कष्ट सहेर पनि ।
किन कुन्नि सधैं अघि सर्दछु म,
हुँ वरिष्ठ भनी भर पर्दछु म ।।
कवि बन्न सधैं अघि सर्दछु म,
सिगडा र चिया पनि धोक्दछु म ।
न त दौलत केही कमाउछु म,
न त औसर केही समाउँछु म ।।
यदि आसनमा लगिएन भने,
दिइएन उपाधि वरिष्ट भने ।
तब झट्ट अरिष्ट बनेर स्वयम्,
कविता स्थल नै पनि छाड्दछु म ।।
पति वा गृहिणी न रिझाउँछु म,
मनभित्र पसेर बिझाउँछु म ।
कलिलो मन चोर्न सिपालु छु म,
वचनामृतमा त कृपालु छु म ।।
सृजना अरुका न त सुन्दछु म,
कवि सर्जक छन् न त मान्दछु म ।
कविता अघि वाचन गर्न तथा,
घर छड्कन मात्र रुचाउँछु म ।।
कहिं ता गजलामृत पढ्छु अनि,
कहि शब्द दुरूह थुपार्छु पनि ।
कहिं शब्द र अर्थ लडाउँछु म,
तब वादविवाद बढाउँछु म ।।
कहिं भर्खरकी युवती बनिदै,
नवयौवन सिक्त गराउँछु म ।
कहिं ता रतिको अवतार लिई,
महभित्र झिंगा त डुबाउँछु म ।।
कति खेत गरा बनिदै बनिदै,
भरिएछ निधार तथापि अझै ।
छु वयस्क भनेर कपालभरि,
मल कृत्रिम नित्य लगाउँछु म ।।
कहिले दलका पछि लाग्दछु म,
कहिले बलका पछि लाग्दछु म ।
जहिले सलका पछि लाग्छु अनि,
तहिले भकुराइ त भेट्छु पनि ।।
कवि आसनमा जब पुग्छु स्वयं,
तब भ्यागुति हुन्छ र फुल्छ अहम् ।
नजिकै जब देख्छु दलाधिपति,
म त हुन्छु स्वतः परमाणु जति ।।
सुरु हुन्छ जसै दलको कविता,
कलको बलको छलको स्वकथा ।
तब बुझ्छु स्वयं कवि हो बिचरा,
घरतर्फ म फिर्छु सुटुक्क अहा !
०००

सूर्यप्रति

हाम्रो लक्ष थियो बनाउन ठुलो ज्योत्स्ना दिने लोकमा,
चम्की नित्य प्रकाशझैं गरिबको साथी भर्इ भोकमा ।
सेवा गर्न समर्थ भूमि-जननी आफै भएथ्यौ जब,
अस्तायौ रवि आज दोपहरमा पारी अँध्यारो भव

निस्वार्थीपनले सदा अघि सरी केही गरूँ लैा भनी
आफ्ना मित्र र शत्रुमा सम भर्इ देख्थ्यैाँ हिंडेको तिमी ।
सेवा भाव घुस्यो वयस्क बनिर्इ पच्चीस लाग्यैा जब,
अस्तायौ रवि आज दोपहरमा पारी अँध्यारो भव ।।

इच्छामाफिक यो उदात्त कुलका आत्रेय आदर्शको,
बन्दै निर्मल आत्मनिष्ठ सजिलै थामी कुलाचार यो
आफ्नो अध्ययनादिमा मन दिई बी.ए.गरेथ्यौ जब
अस्तायौ रवि आज दोपहरमा पारी अँध्यारो भव ।।

संझन्थें जननी र पितृहरूको आशीष पाईकन
बन्नेछौ अब जेष्ठ श्रेष्ठ बलवान् त्यस्तै थियो लक्षण
हानी वज्र दया नली हृदयमा भैंमा गिरायो जब
अस्तायौ रवि आज दोपहरमा पारी अँध्यारो भव ।।

शुद्धाचार गरी ऋषीश्वरहरू पच्चीस बर्सैतक,
गर्थे पालन ब्रह्मचर्य व्रतको हेर्चाह गर्दै घर ।
ए छोरा भन लैा मुनीश्वर थियैा ? भो कार्य पूर्णै जब,
अस्तायौ रवि आज दोपहरमा पारी अँध्यारो भव ? ।।

साँच्चै राम थियैा र भाइबहिनी हुन्थे सधैं सुस्मित
भन्थ्यैा, ‘’जेष्ठ र पैारखी पनि भएँ भ्राता लिउन् पैतृक
सम्पत्ती, बरु भाइबन्धु सबमा हेर्नेछु आफैं अब’’,
अस्तायौ रवि आज दोपहरमा पारी अँध्यारो भव ।।

फुल्बारी बिच धर्म-कोमलजिका पाँचै थियैा कोपिला,
तीमध्ये शुभ वासना दिन तिमी ज्यादै थियैा चोटिला
त्याे पापी विधिले त फक्रनु अघि च्वाट्टै चुँडायो जब ।
अस्तायौ रवि आज दोपहरमा पारी अँध्यारो भव ।।

राम्रो देख्नु भएन यो धरणिमा सारै नराम्रो गर्यो,
पापी दुष्ट तथा मराधमहरूको पक्ष उस्ले लियो ।
त्यस्कै पुत्र अकालमा मरिदिए सोच्ला कि त्यस्ले तब,
अस्तायौ रवि आज दोपहरमा पारी अँध्यारो भव ।।

राम्रा कीर्ति र सद्गुणादि जति छन् जप्दै रहन्छैा यहाँ,
तिम्रा सामल सातु के कति थिए साथै गएहुन् त्यहाँ ।
जीवात्मा अजरामरै छ बुझियो के गर्नुपर्ला अब,
हाम्रो चेत खुला हुनेछ सपनामा भेट हुन्छाैं जब ।।

नेपाल नैलो

नेपाल नाैलो

यता देश छाँस्ने उता देश टाँस्ने,
कुरा यी नमानेपछि ज्यान मास्ने,
दुले चाेर पस्दैछ फाेरेर दैलाे,
त्यसैले बनेको छ नेपाल नौलो ।।

लफङ्गा र झल्ला बढे यत्रतत्र,
भए कुन्डले मन्डले झन् प्रसस्त ।
यिनैले गरे देशमा भाँडभैलो,
त्यसैले बनेको छ नेपाल नौलो ।।

हिमालीय छानो छ यो देश सानु,
सधैं नै यहाँ पर्छ मागेर खानु,
यिनै दीनका निम्ति गाडिन्छ मौलो,
त्यसैले बनेको छ नेपाल नौलो ।।

उता गाउँमा मर्न लागे गरीब,
यता केन्द्रमा मोजमस्ती अतीब ।
अहा लूटकाे भूत साँच्चै नि बौर्यो !
त्यसैले बनेको छ नेपाल नौलो ।।

दुई अाेठले भन्दछन् संविधान,
सबै छन् बसेका यही देश खान ।
दुखी गाडिने नित्य बढ्दैछ खौलो,
त्यसैले बनेको छ नेपाल नौलो ।।

यहाँ भाइभाइ स्वयं शत्रु भा’छन्,
दयाधर्म सारा हराएर गा’छन् ।
बगेको छ उर्लेर जातीय खोलो,
त्यसैले बनेको छ नेपाल नौलो ।।

पुरानो भयो देशको संस्कृतित्व,
भनी ल्याइँदैछन् विदेशीय वस्त्र ।
कठै जेलमा छन् नि साडी र चोलो !
त्यसैले बनेको छ नेपाल नौलो ।।

सुरा सुन्दरीमा अडेकाेछ सत्ता,
तिनैले मनग्गे थपेकाे छ भत्ता ।
पुरा देश काम्दैछ लागेर अाैलाे,
त्यसैले बनेको छ नेपाल नौलौ ।।

उहिल्यै थिए जातमा चार मात्र,
हिजो आज छन् प्याजझैं पत्रपत्र ।
यसै गर्न नेता भएकाे छ पैलाे ।
त्यसैले बनेको छ नेपाल नौलो ।।